Laatste avond in Au chien qui ronfle. Laatste biertje aan de bar van het campingcafé. Sa’belle, het witgehaarde hondsbeest dat de twijfelachtige eer heeft genoten naamgeefster van dit povere etablissement te zijn, ligt als altijd[…]

Ik heb de pijp helemaal leeg. Ontspannen, daar word je heel erg moe van. Vooral als je je, zoals ik, de hele dag gedwee aan het handje laat meevoeren door die goedwillende en vast onderbetaalde[…]

Het valt niet mee ergens te geraken als je altijd de weg kwijt bent. Even leek het erop alsof de voorlaatste reis naar het buitenland de ban op een vlekkeloze trip – dat wil zeggen:[…]

Onze gastheer en gastvrouw nemen hun taak iets te serieus. Het oudere stel, met de vut en dus niets om handen en dus gedurende drie maanden de vertegenwoordiging van een Nederlands boekingsbureau op deze Franse[…]

Het was het enige pretpark waarvoor we nog niet in de rij hadden gestaan en vandaag moest het er dan maar van komen. Maar ik was stelliger dan ooit in mijn enige voorwaarde: we zouden[…]

Stapels De eerste stapels verschijnen zo’n twee weken voor vertrek. Een plastic tasje op de overloop waar twee badmintonrackets uitsteken. De step ingeklapt ernaast. Halverwege de trap een Big Bag waarin ik een slaapzak vermoed.[…]