Dat je kind veilig rijdt, welke ouder wil dat niet. Je juicht mee als je dochter het uitschreeuwt van geluk: geslaagd! Je juicht, maar je hart krimpt ineen. Als ze, nu ze dat duurbetaalde rijbewijs heeft, maar veilig rijdt. En laat toch alstublieft die anderen óók veilig rijden…
Om ze iets van dat veilige rijden bij te brengen, organiseren de gemeenten in de regio volgende week woensdag een evenement. Roadheroes, heet het. Weghelden. Om de bloem van de natie te wijzen op de risico’s van het verkeer.
Zouden ze er op afkomen? Zou het helpen? Ik heb mijn bedenkingen. Maar ik waardeer elke poging om nog meer monumentjes langs de weg te voorkomen.
Was ik een wegheld, die eerste jaren nadat ik mijn rijbewijs had gehaald? Ach. Misschien eentje op sokken. Mijn eerste rit in mijn eerste eigen auto – een Renault 6 met de luchtigheid van een vergiet – was er niet een om trots op te zijn. Terwijl ik mij zo keurig aan de regels hield! Iets te keurig misschien, wordt me op verjaardagfeestjes nog wel eens voorgehouden. Ik hield de wijzer scherp in de gaten: ik reed exact 79 km per uur tussen Beugen en Oeffelt. Een bekeuring tijdens mijn eerste rit? Echt niet. Dat zich achter mij een lange rij van blik vormde, ja, dat zag ik echt wel in mijn spiegeltje. Maar mijn voet op het gaspedaal liet zich door niets en niemand opfokken. Ook niet door die kanariegele Daf achter me die steeds licht signalen gaf. Na een bocht in de weg schoot het gele monstertje met een ruk naar links.
Poeh, dacht ik. Je doet maar.
Toen de Daf me inhaalde, draaide ik mijn hoofd naar links om die snelheidsduivel een blik vol minachting toe te werpen. En ik keek recht in het gezicht van mijn schoonmoeder.
(De Gelderlander, 4 juni 2014)