Dwarskijker van zaterdag 2 november 2024
Er zijn twee stemmen te horen in Milsbeek. De één verkondigt dat de oude schoorsteen van de steenfabriek moet worden afgebroken. Want die staat in de weg voor de nieuwe Maasdijk die gepland staat. De andere stem predikt dat de fabrieksschoorsteen hoe dan ook behouden moet blijven. Want hij staat op de monumentenlijst. Niet afbreken maakt de dijk tonnen duurder. Ook moet er om de zoveel tijd geld in het onderhoud van de werkeloze pijp worden gestoken.
Ik vermoed dat beide stemmen de komende tijd steeds luider gaan klinken. Totdat de gemeenteraad beslist.
Ik ben blij dat ik er geen oordeel over hoef te geven. Zowel voor sloop als voor behoud is wat te zeggen. Droge voeten houden, dat lijkt me, kijk maar naar hoe Valencia er nu bijligt, van levensbelang. Dus een stevige dijk, ja, toch maar doen.
Dat je de herinnering levend wil houden aan de steenfabricage die Milsbeek heeft gehad, met zo’n schoorsteen waarvan je er steeds minder ziet in het landschap – tegenwoordig voeren ze stookgassen af met van die saaie aluminium pijpen -, daar is ook wat voor te zeggen. Zo’n schoorsteen wordt in de loop van de tijd meer dan alleen een monument. Het is inmiddels een landmark, een bouwsel dat je van ver ziet staan. Dat je weet: dáár is Milsbeek. Zoals de toren van een kerk de skyline van een dorp onmiskenbaar domineert.
Nadat ik dit soort overwegingen in gedachten de revue had laten passeren, besloot ik een denkbeeldige sprong in de tijd te maken. Het is het jaar 2094. Er is een nieuwe energiebron uitgevonden. De windmolens in het Reichswald – ze zijn er tóch gekomen – zijn overbodig geworden. Ze willen de laatst overgebleven windmolen afbreken. Komt er iemand tegen in geweer?