Dwarskijker van woensdag 25 september 2024
Het plan om in het Maasheggengebied uitkijktorens te plaatsen, lijkt in het slop te zijn geraakt. Er zijn praktische bezwaren, zo lees ik in de krant. Op de ene locatie werkt de grondeigenaar niet mee. Op een andere plek is de bewoner van een huis in de buurt bang voor gluurders. En zo zijn er nog wat van die tegenslagen. Vier zouden het er moeten worden.
In de krant stond ook een foto van het ontwerp. Mijn eerste gedachte was: misschien maar beter dat ze er niet komen. De ontwerpers hebben nogal een lomp idee van hoe een uitkijktoren in de natuur eruit moet zien. Geen slanke houten klimtorens, maar plompe bouwsels van cortenstaal.
De tweede gedachte was: toch zou er wel zoiets moeten komen. Want het Maasheggengebied is een gebied met twee gezichten. Er is het intieme van de weggetjes en heggen. Dat ervaar je het beste door er te wandelen. Dit beeld wordt vooral bepaald door het spel dat de natuur door de seizoenen heen met je speelt.
Maar er is ook het gezicht van boven, slechts door een enkeling te zien. Dan merk je pas goed hoe de mens het gebied vormgegeven heeft. Een weidelandschap dat in onregelmatige kavels is verdeeld, maar die onregelmatigheid kreeg regelmaat door de strakke lijnen van de heggen. Dit zie je alleen als je in een luchtballon over het landschap zweeft. Of op een luchtfoto. Of als je over een van de Maasbruggen rijdt.
Doe dus toch maar die torens. En als dat toch niet lukt, geef dan een paar keer per jaar bezoekers de gelegenheid om vanaf enkele plekken met een drone over de Maasheggen te vliegen. Dat je met zo’n VR-bril op je neus over de heggen scheert. Lijkt me een prima alternatief. Maar niet stiekem gluren in het huisje van de buren!