Dwarskijker van zaterdag 23 maart 2024
Er komt een kapelletje bij in het Maasheggenlandschap. Niet zo’n stenen huisje met een kruis op het dak waar je een kaarsje kunt opsteken voor Jozef of Maria. Het wordt kunst en gaat deel uitmaken van de Kappellenbaan, dat mooie, ook wel een tikkeltje gedurfde kunstproject van Antoine Achten.
Het kappelletje komt ter hoogte van Groeningen te staan en krijgt een organische vorm. Als de natuur niet meewerkt, zou het kappelletje niet afkomen. Ontwerper Jan Willem van Kuilenburg ziet voor zich dat langs een ijzeren spitsboog – die boog staat voor kracht: vroegere kerkenbouwers ontdekten dat die veel sterker is dan de rondboog – dat langs die boog meidoorns gaan groeien die in de top elkaar raken: klaar is het dak. Een dak van levend groen: mooier kan een kapel niet zijn en dichter bij de mystiek van de natuur kun je nauwelijks komen.
Maar de natuur kan het niet alleen. Die takken gaan alle kanten op, maar niet de goede. Dus heggenvlechters gaan die meidoornscheuten de weg wijzen. Met zachte dwang, waarbij de hiep ook uit het vet zal moeten, worden de takken naar boven geleid.
Een betere plek voor zo’n organisch kapelletje is nauwelijks denkbaar. Het Maasheggenlandschap wordt geroemd vanwege de planten en dieren die zich er thuis voelen. Maar vergeten wordt weleens dat zonder mensenhand dit landschap niet zou bestaan. Ooit zijn de heggen geplant, ooit is het idee ontstaan dat je ze tot veekering kunt vlechten. De natuur is eigenlijk bijvangst.
Het Maasheggenlandschap, waar steeds meer mensen trots op zijn, is een natuurgebied dat door mensenhand is gevormd. Laat de Groeningse groeikapel, behalve een modern kunstwerk, ook een symbool zijn voor die eeuwenoude symbiose.