Dwarskijker van zaterdag 16 maart 2024
Goeie actie van NEC. De Nijmeegse profclub moedigt jongeren uit de Cuijkse wijk de Valuwe aan om wat gezonder te leven en zelfverzekerder te worden. Een handvol pubers heeft een contract gekregen. Niet dat hun profvoetbalcarrière nu al in steen is gebeiteld, je moet het zien als een aanmoediging om het juiste pad te bewandelen. De kids hebben hun handtekening onder een aantal beloftes gezet. Over respect, geen troep maken in de wijk, gezond eten en nog wat van die dingen die je doodnormaal zou kunnen vinden, maar pubers, tja, pubers… die hebben andere dingen aan hun hoofd.
In ruil voor die beloftes, krijgen ze een heus NEC-trainingstenue. En iedere week een sportles.
Ik vind het dapper. Niet van NEC, maar van die kids. Nadat ik dat verhaal had gelezen – dat was best vroeg, ik was helemaal vergeten dat het Wereldslaapdag was, anders was ik blijven liggen, misschien was dit stukje dan wel in de pen blijven steken – probeerde ik me even te verplaatsen in zo’n knul van een jaar of 12. Niet zo moeilijk. Zo’n jongen ben ik ook geweest.
Ik zag me voor de spiegel staan in een frisgewassen voetbalshirt. Aan mijn voeten de sporttas met dat rood-groen-zwarte logo. Hoe ik zachtjes de beloftes prevel. Hoe ik op mijn Union-fiets stap, met de flitsende, net iets te grote sporttas onder de snelbinders, en de straat uitpeddel. Op naar het gymlokaal, op naar de eerste echte profclubtraining.
Ik heb het echt geprobeerd. Ik heb echt geprobeerd me voor te stellen hoe het zou zijn geweest. Maar dat gezicht in de spiegel leek in niets op mijn jongere ik. Die wekelijkse sportles onder professionele begeleiding, misschien had ik dat een paar weken volgehouden. Maar die beloftes… no way.