Dwarskijker van woensdag 6 maart 2024
Er mogen best nog wat toeristen bijkomen in het Land van Cuijk, zo lees ik in de krant. Ook al neemt het aantal bezoekjes en overnachtingen toe, de toeristische ondernemers zitten nog lang niet aan hun taks. Visit Land van Cuijk, de club die het toerisme in de regio aan moet jagen, wil nu ook de focus verleggen naar de eigen inwoners. Ik denk dat ze gelijk hebben als ze stellen dat veel inwoners van de nieuwe grote gemeente de eigen rustieke plekjes en bezienswaardigheden nauwelijks kennen.
Mensen voelen zich vaak zich enorm aangetrokken tot verre steden en landen, maar de eigen achtertuin weten ze nauwelijks te waarderen. Dubai, Tokyo, IJsland en Vuurland, ze vliegen naar de meest exotische bestemmingen, maar een wandeling door historisch Grave staat niet op hun Bucketlist.
Ik herken het wel. Dat je een soort van blind bent voor de schoonheid van je eigen omgeving. Dat je je niet realiseert hoe uniek het soms is en dat je je wel verbaast over het schone elders. Het duurde best lang voordat ik besefte hoe bijzonder het Maasheggengebied is, terwijl ik aan de rand van het uiterwaardengebied geboren ben en het als kind als mijn speeltuin beschouwde, zonder rekenschap te geven van de bijzondere flora en fauna. En die prikkende heggen waren alleen maar lastig.
Ik wandelde ooit door het Groene Hart, in de buurt van Gouda, en was onder de indruk van het weidse uitzicht en de vele vogels die opvlogen bij elke pas die ik zette door het drassige land. In de taxi terug zei ik tegen de chauffeur dat ie toch maar bofte om te mogen wonen in zo’n bijzonder gebied. De man keek naar buiten, haalde zijn schouders op en reageerde: ‘Bedoelt u al dat gras? Wat is daar nou bijzonder aan?’