Dwarskijker van zaterdag 16 september 2023
Dus de kerk van Wilbertoord moet er ook aan geloven. Nu het gebedshuis op zondagochtend net zo hol klinkt als doordeweeks, is het dorp aan het denken geslagen: moeten we niet wat nuttigs doen met dat gebouw? Natuurlijk houden de kerkgangers die er nog wél zijn graag een klein gewijd plekje voor zichzelf. Maar dan blijft er genoeg ruimte over voor een multifunctionele accommodatie, een mfa dus. En daarmee sluit het Wilbertoordse godshuis aan bij een groeiende rij van kerken in het ooit zo roomse Land van Cuijk die herbestemd worden. Cuijk-Noord, Vortum, Sambeek en Beers gingen al voor en ook in andere dorpen wordt nagedacht over de vraag: wat gaan we doen met die statige, bijna ongebruikte gebouwen?
Wat ik bijzonder vind, is dat ik als niet-gelovige tegenwoordig vaker in een kerk kom dan ooit. En niet eens vanwege begrafenissen. Doordat kerken andere bestemmingen krijgen, gaan hun deuren steeds vaker voor mij open. Ik struinde door fraaie tot boekhandels omgetoverde kerken in Maastricht en Zwolle. Bezocht een tentoonstelling in een kerk in Breda en luisterde het afgelopen jaar zeker vier keer naar een klassiek concert in een tot concertzaal omgetoverde kerk, ging voor popmuziek naar het Amsterdamse Paradiso.
En het houdt niet op. In november treed ik met mijn bandje op in de voormalige kerk van Vortum en morgenavond spreek ik in de Lambertuskerk in Linden tijdens de herdenking van de vliegtuigcrash van 17 september 1944.
De bouwpastoors hebben het natuurlijk nooit zo bedoeld. Menig herder draait zich om in zijn graf. Maar is niet alles beter dan slopen? Kerken zijn erfgoed met een verhaal en geven reliëf aan het dorpsgezicht. En, voor wie dat wil, ook stilte af en toe.