Dwarskijker van zaterdag 9 september 2023
Eerlijk gezegd wist ik niet dat het verboden was. Dat je een dode hond dus niet in het bos mag begraven.
Van de week was er even commotie in huisdierenland. In een bos in Mill waren twee dode hondjes gevonden in een ondiep graf. Zó ondiep dat de lijkjes naar de oppervlakte waren gekomen. Consternatie en afkeurende reacties alom. Wie begraaft er nou dode hondjes in een bos? En nog wel zonder chip! Dus achterhalen wie de eigenaar was, was onmogelijk. Daar zat vast een kwade geest achter!
Bleek het de volgende dag allemaal toch wat genuanceerder te zijn. Gewoon een lieve weduwe die haar gestorven hondjes een laatste rustplaats gunde op de plek waar ze de as van haar overleden man had uitgestrooid. Ja, misschien niet diep genoeg gegraven, maar de bedoelingen waren zuiver.
Blijkt dus niet te mogen. Je moet je hond na zijn spuitje bij de dierenarts laten of naar een dierenbegrafenisondernemer brengen. Terwijl zo’n kadaver in het bos misschien best goed is voor de natuur.
Ik weet nog dat ik als jongetje ’s morgens vroeg mijn vader over het tuinpad weg zag lopen. Een jute zak over de schouder, een schop in de hand.
‘Hij moet iets wegbrengen’, zei mijn moeder toen ik vroeg waar papa heenging.
Na mijn boterham met pindakaas wilde ik met Bobbie gaan spelen, maar hoe hard ik ook riep, het hondje vertikte het om tevoorschijn te komen.
Toen moest mijn moeder door de knieën zakken. Geknield op de harde kokosmat moest ze haar zoontje vertellen dat Bobbie die ochtend niet was opgestaan uit zijn mand. In het bos tegenover ons huis, de sassefrant, daar groef mijn vader op dat moment een gat.
De hele dag nog die afdrukken van de kokosmat in moeders knieën gezien. Door de tranen heen.