Dwarskijker woensdag 6 september 2023
In een weekblad stond het programma van Schouwburg Cuijk. Ik zag een stempeltje staan bij negen voorstellingen: ‘wachtlijst’. Die zijn dus uitverkocht. Je kúnt je nog aanmelden, maar je maakt alleen kans als een gereserveerde bezoeker iets verkeerds heeft gegeten of naar een avondwake moet.
Toen ik naar die uitverkochte voorstellingen keek, viel me iets op. Acht van de negen zijn van cabaretiers. Cabaret is dus het theatergenre waar de inwoners van het Land van Cuijk en de kop van Noord-Limburg massaal naartoe trekken. Lachen om de lach, lachen om de uitvergrote tekortkomingen van politici en BN’ers, lachen om de absurditeiten van onze samenleving, lachen om de spiegel die je wordt voorgehouden.
Die acht uitverkochte cabaretgrootheden zijn niet de enige grappenmakers die in Cuijk hun opwachting maken. Er staan nóg 21 cabaretiers op het affiche. Ik houd het genre niet zo goed bij, dat geef ik toe, maar van sommigen heb ik nog nooit gehoord. Die heb ik zelfs nog niet bij De Slimste Mens gezien. Terwijl dat hét tv-programma is waar je als onbekende BN’er bekendheid kunt vergaren.
De cabaretliefhebbers moeten overigens nog even geduld hebben. Er wordt getimmerd, de schouwburg wordt verbouwd. Straks kijkt u, wachtend in de foyer, naar de ruggen van dertigduizend boeken. Het idee dat de schouwburg een schouwbieb wordt, maakt me een tikkeltje treurig. Ik houd van boeken én van theater. Maar niet door elkaar alstublieft. Enige troost: in de pauze, als ik die oervervelende vraag wil ontwijken – wat vond jij er nou van? – kan ik Dode Zielen van Nikolaj Gogol uit de kast trekken en veinzen dat ik lees hoe ene Tsjitsjikov domme Russen een oor aannaait. Ook om te lachen.
Foto: Nicolaj Gogol (1809-1852)