Dwarskijker van woensdag 30 augustus 2023
Een fluitende brug, je zou zeggen: wat is daar mis mee? Wat is er mooier dan toegefloten worden terwijl je met je karretje naar de overkant van de Maas fietst? Maar ja: de buurt. Die vindt het maar niks. Die ligt bij een beetje windkracht de halve nacht wakker door dat monotone gefluit. En dus hebben ze de fietsbrug tussen Katwijk en Mook, want daar heb ik het over, aangepakt. De bouwer van de brug heeft rubberen strips geplakt tegen de spijlen van de leuning. Het werkt nog ook: het ruisen van de wind langs de spijlen die dat fluiten veroorzaakt, wordt door het rubber afgebroken. Omwonenden worden niet meer gestoord. En fietsers horen de wind enkel nog ruisen in hun oren. Een tikkie saaiere overtocht misschien. Maar je kunt niet alles hebben in het leven.
Ik bedacht me nog wel dat een beetje inventieve bruggenbouwer, iemand met enige theoretische kennis van muziek, die weet hoe geluidsgolven werken, zo’n probleem als een uitdaging had kunnen beschouwen. Wat zou er gebeuren als je die spijlen op wisselende, vooraf uitgemeten afstanden van elkaar neerzet, als je ze van verschillende diktes en lengtes voorziet? Zou de wind de brug dan niet als een soort van mondharmonica toeblazen? Dat er, in plaats van een monotone fluit, een aardig muziekje over de Maas klinkt? Bijvoorbeeld dat kinderliedje: Op de brug heen en terug. Of vooruit, waarom niet, het thema van Bridge over troubled water?
Niet dus. Het is geluiddempend rubber geworden.
Wat ik me ten slotte nog afvroeg: is dat rubber bestand tegen weer en wind, vorst en hitte? Afijn, ik neem aan dat de brug zelf wel een signaaltje afgeeft als de slijtage te groot is geworden. U weet wel wat voor signaal ik bedoel.
Foto: Infrascoop