Dwarskijker van zaterdag 26 augustus 2023
Van wie is eigenlijk het uitzicht? Die vraag kwam bij me op toen ik dat verhaal las over die man in Vierlingsbeek die een akker bij zijn huis teruggaf aan de natuur. Hij transformeerde de lap landbouwgrond tot een natuurtuin. In zo’n tuin horen natuurlijk struiken en bomen. De Vierlingsbekenaar hielp Moeder Natuur nog een handje door wat reliëf aan te brengen: een hellinkje hier, een dalletje daar.
Eerst zag de gemeente dat niet zitten. Als in een bestemmingsplan staat dat een akker akker is, moet het een akker blijven. Toch ging de gemeente overstag en gaf de natuurvriend een vergunning. Ook de overheid beseft inmiddels dat de natuur in Nederland wel een boost kan gebruiken; scheelt toch overheidsgeld als een particulier zo’n initiatief neemt.
Probleem voor Schaeffers: ook een buurman ziet die natuurtuin niet zitten. Diens uitzicht is, door bomen, struiken en glooiende hellingen, veranderd. En dus ging die naar de rechter.
Maar van wie is het uitzicht? Feit is dat het maar weinigen gegeven is om je eigen uitzicht te creëren. Daarvoor moet je wel heel veel grond hebben. Dus je uitzicht wordt bijna altijd bepaald door een ander of de natuur. Kun je uitzicht bezitten? Nee dus. Je uitzicht is bijna altijd eigendom van een ander.
Ik snap het wel. Je koopt een mooi huisje en de makelaar zegt dat het weidse uitzicht – waarvoor je extra betaalt – niet zal veranderen. En dan beslist de eigenaar van je uitzicht anders…
De Raad van State, waar veel bezwaarmakers uiteindelijk belanden, heeft het allang bevestigd: er bestaat geen blijvend recht op een (vrij) uitzicht. Ik denk dat de Vierlingsbeekse natuurtuin lekker mag doorgroeien. Tenzij de buurman andere gronden verzint…