Dwarskijker woensdag 5 juli 2023
De papegaaienkweker in Mill heeft, aldus de krant, de nodige maatregelen genomen om geluidsoverlast te voorkomen. En toch heeft een buurvrouw nog steeds last van de vogels, die, blijkbaar ook ’s nachts, gewoon doorgaan met schreeuwen.
Ik mag graag kijken naar vogels. Ernaar luisteren ook. Geen mooier geluid dan dat van de eerste koekoek in mei of een merel die op de nok van je dak een nazomerse avondval aankondigt. Maar het kan ook weleens te veel worden.
Zo zei ik een paar jaar geleden iets te snel ja toen mijn dochter op vakantie ging en oppas zocht voor haar twee parkieten. Het waren twee heel zware weken. Het koppeltje meende ook op vakantie te zijn en tetterde er flink op los, uur na uur. Wat nog een beetje hielp, was aan het begin van de avond een donkere doek over de kooi draperen. De nacht wat eerder laten beginnen, meestal hielp het wel.
Ik denk dat de kweker in Mill niet genoeg zwarte doeken heeft. Of laten papegaaien zich niet voor de gek houden? Hier is de grens van mijn toch al beperkte vogelkennis bereikt.
Zondagnacht werd ik ook wakker van een vogel. Ik had natuurlijk allang naar bed moeten gaan, maar was voor de tv in slaap gesukkeld. Plotseling een keihard geluid, een bonk tegen het raam. Toen ik weer bij zinnen was, schoof ik het gordijn opzij: niets te zien.
De volgende ochtend vond ik de lawaaimaker in de tuin. De vogel was morsdood. Het was een postduif. Aan de hand van het ringetje kon ik de eigenaar, een duivenmelker uit Venray, achterhalen. Hij was niet blij. Hij vermoedt dat de duif werd achternagezeten door een slechtvalk. ‘Dit is al de zoveelste’, zei hij treurig.
Zo zie je maar. Tussen de vogels zelf is het ook niet allemaal koek en ei.
Foto: de postduif die de botsing met mijn raam niet overleefde.