Dwarskijker zaterdag 17 juni 2023
Ik lees in de krant dat het kunstwerk van Frank Havermans – die constructie op de grens in Hommersum waarin sommigen een kanon in willen zien -nog steeds mensen irriteert. Heel goed. Heel vet. Dat is namelijk de bedoeling van kunst, dat het emotie opwekt, dat je er iets bij voelt.
Dat hoeft niet per se een positieve gedachte te zijn. Negatieve gedachten horen immers ook bij het leven. Als kunst je denken in beweging zet, dan is kunst geslaagd.
Niets is zo erg als kunst die niet gezien wordt. Waar je aan voorbij gaat zonder enige zintuigelijke ervaring. Dat is dooie kunst, kunst die beter niet gemaakt had kunnen worden.
Ik lees op dezelfde pagina dat de provincie Brabant niet scheutig is met het toestaan van kunstwerken op rotondes op provinciale wegen. Want die rotondes moeten vooral functioneel zijn. Die mogen de verkeersdeelnemers niet afleiden. Dus zien de provinciebestuurders liever een strak gazonnetje op het hart van zo’n verkeersplein, dan een plastiek of een beeld dat een persoonlijke expressie van een kunstenaar is. Of, erger nog: een beeld dat iedereen lelijk vindt.
Ik zou willen dromen van een provinciaal beleid waardoor op elke provinciale rotonde kunst zou staan. Kunst die erom zou schreeuwt gezien te worden. Van mijn part kanonachtige constructies in de stijl van Frank Havermans. Dat automobilisten hun karretjes in de berm zouden parkeren en met open mond en grote ogen naar die sprekende kunst zouden gaan staan kijken. Ja, tot verkeersopstoppingen zou het misschien leiden. Ambtenaren komen te laat op het werk. Maar ze hebben eindelijk eens iets te vertellen bij de koffieautomaat. Als kunst ook maar iets in je denken in beweging zet, is het geslaagd.