Dwarskijker woensdag 14 juni 2023
Op kleine ruimtes heb ik het niet, dus ik neem altijd met de nodige terughoudendheid de lift. Ik las met stijgende bewondering hoe Mien Coopmans-Van Genderen (77) de kalmte bewaarde toen ze zaterdagmiddag vast kwam te zitten in de lift van het seniorencomplex Symfonie in Boxmeer. Twee uur lang, aldus Mien, duurde haar onvrijwillige verblijf in de kleine ruimte. Ze beschreef haar avontuurtje heel laconiek. ‘Ik ben toen maar rustig gaan zitten. (…) Je kunt toch geen kant op.’
Ze heeft om 12.00 uur op de noodknop gedrukt en die melding kwam pas om 13.56 uur bij de alarmcentrale binnen. Gek hè?
In een hotelletje in Lissabon had ik ooit een kamer op de bovenste verdieping. Dat was de zesde. Ik had een koffer voor drie weken bij me, dus stapte min of meer noodgedwongen in de lift die de dame van de receptie me aanwees. De lift bleek éénpersoons. Niet volgens het plaatje met icoontjes dat aan de liftwand hing. Daarop stonden drie figuren getekend. Maar drie mensen in die krappe lift… ze zouden op zijn minst een heftige erotische relatie met elkaar moeten hebben. Zelfs in een Arrivatrein tijdens de spits heb je meer ruimte.
De lift was ook nog eens oud en had er duidelijk geen zin in. Kreunend en steunend bracht hij me naar… de vijfde etage. Verder omhoog vertikte hij, ook al had ik het knopje van de zesde gedrukt. Naar de zesde moest ik toch met de trap, de trap waarmee ik gedurende de rest van mijn verblijf een hechte band opbouwde. De lift liet ik voor wat ie was.
Hoe dat eigenlijk zat met die lift, vroeg ik aan de receptie. Die bleek dus ouder te zijn dan de zesde etage die later was gebouwd. Dat knopje van de zesde? Om de gasten niet bij voorbaat te ontmoedigen.