Dwarskijker zaterdag 3 juni 2023
Oud-collega Herman deed in de krant eerlijk verslag van zijn onfortuinlijke val bij het mountainbiken. Botbreuken en een maandenlange revalidatie waren zijn tol. Inmiddels is de journalist weer aan het werk en trapt ook weer zijn rondjes door het bos, zij het wat voorzichtiger.
Zijn verhaal kreeg op internet de nodige reacties. Eén ervan luidde: ‘Op je 63e nog mountainbiken… Tja, het is gewoon vragen om ongelukken. (…) Op die leeftijd zoek je beter een wat veiliger hobby.’
Die lezer vindt blijkbaar dat je na je 60e alleen nog maar mag koersballen of jeu de boelen. Me dunkt dat een volwassen vent zélf kan bepalen of ie te oud is voor een sport. Herman trekt zich er niets van aan.
Ik ben zelf meer van het wandelen. En eerlijk gezegd: dat wringt weleens met mountainbikers die zich op de wandelpaden begeven. Ze hebben toch hun eigen routes? Afijn, ik snap best dat je de gebaande paden weleens moe bent. Dat de gele bordjes van de trage boswandelaar dan heel verleidelijk zijn. Maar het zou zo moeten zijn als op de fietsstraten die overal opduiken in de bebouwde kom. Daar is de auto te gast. Op het wandelpad zou de atb’er zich ook als gast moeten gedragen. Doen ze zelden.
Op Tweede Pinksterdag wandelde ik in het Bergerbos in Afferden. Al van verre hoorde ik het groepje mountainbikers aankomen. Ze kletsen graag, hè. En het liefst luid. Ik bereidde me erop voor om weg te duiken, maar mijn vrees was overbodig. De in elastische, kleurrijke kleding gestoken mannen, elk vetrolletje toonde zich onbeschaamd, remden keurig af en kozen vrijwillig de berm om mij vervolgens vriendelijk groetend te passeren. Het ging nog net te snel om te kunnen zien of Herman van de partij was.