Dwarskijker van woensdag 10 mei 2023
We gingen pakketbezorgertje spelen. ‘Oop! Jij moet de deur openmaken als ik aanbel.’
Soms noemt ze me Oop. Mijn kleinkind van 4 kijkt met grote ogen naar de wereld. Ze wil álles meemaken, overal aan meedoen, niets missen. Dan ga je vanzelf namen verkorten, er is immers geen tijd te verliezen. Dus heet ik, als we aan een nieuw spel starten dat ze zojuist heeft verzonnen, Oop en niet dat langere opa.
Even tevoren was er echt aangebeld op het oppasadres: DHL bracht de nieuwe laarsjes voor kleinkind nummer twee. Buienradar had voor de hele week regen voorspeld en de vader en moeder (twee banen, drie kinderen) hadden geen tijd gehad om ze in een winkel te kopen. Toen de laarsjes bleken te passen, verschoof de aandacht van de inhoud naar de vorm, naar de doos dus. Die werd gevuld met willekeurig speelgoed en even later stond ik een imaginaire deur te openen waarna een mini bezorgstertje me met een brede glimlach een pakket overhandigde.
‘Dankjewel mevrouw de bezorgster dat u mijn nieuwe broek heeft bezorgd!’
‘Neehee Oop! Je weet toch nog niet wat er in zit. Eerst openmaken!’
Het is de Week van de Stenen Winkel. In Grave vieren ze die volop. De echte winkels willen een vuist maken tegen online shoppen en dat begrijp ik. Als het dagenlang dreigt te gaan regenen en de kinderlaarsjes te klein zijn geworden, dan is online bestellen veel makkelijker dan even naar een Graafse winkel te gaan. Dus die extra aandacht voor de echte winkel is wel even nodig, helemaal zonder kunnen we niet en fysiek shoppen is veel gezelliger. Ik denk dat webshop en stenen winkel naast elkaar kunnen bestaan. Zoals mijn kleinkinderen ook met een echt speelgoedwinkeltje spelen. Met Oop als vaste klant.