Dwarskijker van zaterdag 15 april 2023
De Maasheggen waren op tv. De boswachter van BinnensteBuiten was op bezoek geweest in ons unieke landschap. Zoals in tv-land gebruikelijk werd de reportage in brokjes opgediend. Stel je voor dat we wegzappen. Het gaf desondanks een aardig beeld van het heggenvlechten, dat oude ambacht dat tot het unieke landschap heeft geleid. Al bleef het vaag waarom het vroeger werd gedaan.
Echt jammer was, dat de makers niet eind april, begin mei voor een paar shots waren teruggekomen. Als de Meidoorn in volle bloei staat, kun je pas echt goed zien wat voor een prachtig landschap het is.
Deze week stond in de krant dat verhaal over die mevrouw die heel enthousiast de aanleg van voedselbossen propageert. Het herinnerde me aan een idee dat ik voor een gezelschap van Maasheggenliefhebbers ook wel eens heb geopperd: zou het Maasheggenlandschap niet een ideale plek zijn voor een of meer voedselbossen?
Het zou nog meer rendement opleveren, niet alleen vanwege het voedsel, ook doordat je nog meer biodiversiteit krijgt. En je vergroot de draagkracht onder het publiek, dat er terecht kan voor walnoten en kersen, honingbessen en aardbeien, postelein en aardpeer en vele kruiden. Waarom zou je de door heggen omzoomde weilanden en akkers alleen gebruiken voor gras, mais en piepers?
Misschien is het vloeken in de kerk. Misschien hebben de organisaties en vrijwilligers die de kernwaarden van het Maasheggenlandschap willen behouden, een geïdealiseerd landschap voor ogen. Een gefixeerd landschap, zoals het rond 1873 uitzag, het jaar waarin het prikkeldraad werd uitgevonden, waardoor de heggen overbodig werden. Maar volgens mij zijn vooruitgangsdenken en natuurbehoud geen vijanden van elkaar.