Dwarskijker zaterdag 8 april 2023
Vorig jaar zomer kwam ik voor het eerst langs het Romeinse masker aan de Waal. Ik had er foto’s van gezien. Maar pas als je er ín staat, door een oogholte de skyline van de stad ziet, neemt het beeld echt bezit van je. Ik ben blij dat Nijmegen deze week besloten heeft dat het daar gewoon blijft staan. In dat open landschap lijkt het me de beste plek. Als wandelaar zie je het van verre opdoemen en word je getriggerd: hoe groot is het eigenlijk echt?
Wat me ook aanspreekt, is dat het niet de ambitie heeft om een afgietsel te zijn van een artefact uit de Romeinse tijd. Ja, de Romeinen hebben vast zoiets gedragen tijdens hun slachtpartijen in deze regio, Maar die enorme uitvergroting maakt het een artistieke interpretatie, het is kunst met een hint naar het verleden. Dat geeft het beeld een extra dimensie. Het laat zien wat we nu kunnen, hoe sterk onze verbeelding is, althans van onze kunstenaars en hopelijk ook van voorbijgangers.
Daar zou het Land van Cuijk een voorbeeld aan kunnen nemen. Deze gemeenteraad besloot van de week om tonnen te steken in een replica van een tempel die in Cuijk heeft gestaan. Een replica, een flauwe nabootsing. Wat heeft het voor nut om gebouwen die er al eeuwen niet meer staan te herbouwen? Heb je namaak nodig om de geschiedenis te vertellen? Welnee. Je hebt prikkels nodig die de verbeelding stimuleren. Het verhaal van de Romeinen kun je ook aan de hand van echte, authentieke fragmenten vertellen in een museum. Geef dat geld voor een tempel, die toch nooit gebruikt zal worden waarvoor hij vroeger gebruikt werd, namelijk als rituele plek voor een polytheïstische godsdienst, aan een kunstenaar. Laat die onze verbeelding maar wakker schudden.