Dwarskijker zaterdag 18 maart 2023
Tussen al die stukken over de verkiezingen trof ik van de week in deze krant een mooi verhaal aan over een vrouw die ging fietsen met haar broer. De twee, met Sambeekse roots, maakten een fietstocht dwars door Engeland. Zo heel speciaal is dat niet. Behalve als die broer een autist is en in een beschermde omgeving woont: Bronlaak in Oploo.
Een van de bijzondere kenmerken van autisme is die ongelooflijke gehechtheid aan structuur, aan ritme en regelmaat. Ogenschijnlijk kleine wijzigingen in een reisprogramma brengen de autistische reisgenoot geheel van de wijs. Dan kan er zelfs geen sprake zijn vaneen voordeeltje op een regenachtige dag. Een binnendoorweggetje dat de afstand met 10 km verkort? Geen denken aan: de afspraak was 80 km vandaag en dus fietsen we straf door.
Niet iedereen die wars is van veranderingen is een autist. Stel je voor, dan besloeg Bronlaak de oppervlakte van heel Brabant.
U kent ze ook, de lui die het liefst alles bij hetzelfde willen laten. Er valt mee te leven. Ik weet uit ervaring, met name uit de jaren dat ik leidinggevende was, dat je de meesten wel tot andere keuzes kunt verleiden. Als je ze maar een geleidelijke weg biedt en het idee geeft dat ze die keuze uit vrije wil maken.
In politieke partijen kom je ze veel tegen. Lui die, zelfs na een fikse afstraffing in het stemlokaal, zoals deze week, blijven denken dat de ingezette koers de enig juiste is. Hun fietstochtjes blijven rondjes, een finishvlag is nergens te bekennen. En maar doortrappen. Dat hun rondjes steeds kleiner worden, hebben ze niet door. Op een gegeven moment heeft de fietsende politicus nog maar één wiel voor zich: dat het zijn eigen achterwiel is, ziet hij niet.