Dwarskijker van woensdag 15 februari 2023
Het was niet veel. Het waren drie emmers. Maar wel elk met een flinke kop erop, drie bouwemmers vol steenpuin. Ik had ze met enige moeite in mijn auto gehesen en reed ermee naar de milieustraat in Haps. ‘Drie emmertjes puit’, zei ik tegen de man met het oranje hesje bij de poort, de man met het pinautomaat. Toch wilde hij zelf even kijken in de kattenbak.
Hij keerde terug bij mijn raam, stak zijn verweerde hoofd, het hoofd van een man die zijn geld in de buitenlucht verdient, naar binnen en zei: ‘Da’s alleen maar steenpuin.’
Ik knikte. Met zijn waarnemingsvermogen was niets mis. ‘Zullen we dan maar?’, zei ik, terwijl ik met mijn pinpas zwaaide.
Zijn hoofd kwam nog wat dichter bij het mijne. Zachtjes zei hij: ‘Die drie emmertjes gaan je zeven euro vijftig kosten. Weet je wat je doet? Zet je wagen in de achteruit en graaf thuis een kuuleke in de tuin. Voor dat beetje puin ga je toch geen geld betalen?’
Mijn antwoord zinde hem niks. Dat ik die gebroken bakstenen en brokken beton al in mijn tuin gevonden had bij het omspitten. Dat ze me elk voorjaar in de weg zaten. Dat ik er eindelijk eens van áf wilde. Met tegenzin haalde hij zijn pinautomaat tevoorschijn.
‘Kieper het maar in een kuuleke.’ Ook mijn vader wist er wel raad mee. Zijn generatie wist niet beter. Afval waar je geen raad mee weet, gaat gewoon de grond in. De aarde stelt geen vragen en pinnen hoef je nooit.
We hebben er mooie archeologische vondsten aan overgehouden, aan die praktijken van weleer. Maar ook vergiftigde grond, als het klopt dat in de bodem van het voormalige mob-complex in Mill heel veel accu’s liggen.
Moraal van het verhaal: graven staat je vrij, maar ooit zal er iemand moeten pinnen.