Dwarskijker zaterdag 11 februari 2023
Er zijn meer pogingen geweest om windmolens van enige omvang te plaatsen in het Land van Cuijk. Heel succesvol waren die niet. Omwonenden liepen te hoop tegen de plannen, onder het bekende motto: niet in mijn achtertuin.
Waterschap Aa en Maas weet dat het gevoelig is. Toch gaat het waterschap het proberen. Ze wil windmolens plaatsen bij haar eigen rioolwaterzuiveringsinstallatie in Haps. Het lijkt mij helemaal geen verkeerde plaats voor windenergie. Maar er komt vast verzet.
Ik weet nog dat ik, dat was begin jaren tachtig, met vele anderen bezwaar maakte tegen de plannen om op diezelfde locatie een regionale vuilnisbelt te beginnen. Wat ik niet meer helemaal helder heb, was wát precies mijn bezwaren waren. Ik was in die dagen tegen heel veel, dus het zou zomaar kunnen dat ik tegen was vanwege de tegendraadse natuur die ik van mijn opa erfde.
De belt kwam er toch, raakte vol, en werd een aarden wal in het landschap. Je hoort er niemand meer over. De rioolwaterzuiveringsinstallatie van het waterschap kwam er naast. Vervolgens een composteringsbedrijf en de regionale milieustraat, gevolgd door een industrieterrein waar Haps niet op zat te wachten. Wie over de A73 scheurt, langs de ‘dozen’ van de logistiek, realiseert het zich waarschijnlijk niet, maar je rijdt dus langs het afvalputje van het Land van Cuijk.
Dat daar windmolens komen, dat is goed. We moeten af van fossiele brandstoffen en zon en wind zijn behoorlijke alternatieven. Als ze dan toch ergens moeten staan, die windmolens, laat het dan zijn op een plek die het toch al uitschreeuwt: willen we onze welvaart behouden, dan kan dat niet in een romantisch, negentiende-eeuws landschapje van Barend Koekkoek.