Dwarskijker zaterdag 4 februari 2023
Mensen vragen me weleens – van de week nog – waar ik iedere keer die onderwerpen voor mijn stukjes vandaan haal. Da’s niet zo moeilijk. Als ik ze niet in de krant vind, liggen ze gewoon op straat.
Of ze liggen daar juist niet. Zoals dat zebrapad dat de Graafse gemoederen bezighoudt. Blijkbaar lag er in de Trompetterstraat zo’n officiële oversteekplaats. Maar na een herinrichting van de straat, hebben ze de zebrastrepen niet terug geschilderd. Expres niet. En daar hebben nogal wat Gravenaren moeite mee. Ze hebben driehonderd handtekeningen opgehaald om hun eis kracht bij te zetten dat de oversteekplaats in ere wordt hersteld. Wethouder David Sölez geeft echter geen krimp.
Het prettige van het bericht over deze kwestie, is dat ik er weer wat van heb geleerd. Zo las ik dat de gemeente Land van Cuijk een mij onbekend argument gebruikt om het zebrapad niet terug te leggen. En dat is dat voetgangers die de best wel drukke straat willen oversteken – het is een toegangsweg naar het winkelgebied, dus ga maar na – nu er, na de inrichting, langzamer gereden wordt, komt ie: ‘makkelijk oogcontact kunnen maken met bestuurders’.
Wist ik niet. Dat de mate waarin je als verkeersdeelnemers elkaar in de ogen kunt kijken, bepalend is voor het aanbrengen van verkeersvoorzieningen.
Van de week reed ik ’s avonds in Boxmeer bijna een man omver. Die stak de straat over, nota bene bij een zebrapad. Ik zag een donkere schaduw en in een reflex trapte ik op de rem. De man nam vriendelijk zijn hoed voor me af en haalde ongeschonden de overkant. Het was avond en het regende. Het zicht was slecht en dus had de man onmogelijk oogcontact met me kunnen maken. Ik had dus gewoon door mogen rijden, toch?