Dwarskijker van woensdag 1 februari 2023
Linden, met zo’n 270 inwoners de kleinste kern van het Land van Cuijk, deed eigenlijk al meer dan genoeg. Vorig jaar ving de gemeenschap Oekraïners op die de oorlog waren ontvlucht. De Lindenaren voelden zich betrokken. Ze deden toen al meer dan verlangd werd. Papierwerk, spullen verzamelen. Zoals Herman van Rhee het in deze krant beschreef: ‘Als er om tien uur iets werd gevraagd, was het er een uur later.’
Zelfs nu de Oekraïners zijn verhuisd, houden de Lindenaren contact. En blijven ze hulp bieden, maar nu aan de achterblijvers van de bevriende vluchtelingen: er wordt geld ingezameld voor noodaggregaten in het geplaagde Oekraïense dorp Chyhyryn.
Vandaag is het zeventig jaar geleden dat Zeeland en een deel van West-Brabant getroffen werden door de Watersnoodramp. Toen de omvang van de ramp duidelijk werd, sloegen de inwoners van het Land van Cuijk de handen ineen. De wederopbouw van onze regio, die flink te lijden had gehad bij de bevrijding in ‘44/’45, was nog volop gaande. Desondanks verzamelden onze vaders, moeders en grootouders kleding voor de getroffenen. En op de scholen werd gebreid; Cuijkse leerlingen joegen er in korte tijd voor 325 gulden breiwol doorheen terwijl hun ouders diep in de portemonnees tastten en 6.257,23 gulden (huidige waarde bijna 50.000 euro) ophoestten.
Wij, Land van Cuijk-genoten, zoals Wim Hillenaar ons maandag bij zijn afscheid noemde, hebben het best goed. Wie mijn rubriek ‘Plagen & Tegenslagen’ in de maandagkrant leest, weet dat we in de eeuwen achter ons de nodige ellende voor onze kiezen hebben gekregen. Is die hulpvaardigheid daarom in onze genen gaan zitten? Of zijn we niet zo bijzonder, doen we gewoon wat mensen behoren te doen?