Dwarskijker woensdag 7 december 2022
Vorige week woonde ik een concert bij in de Grote Kerk van Wijk bij Duurstede. ‘Kleed u warm aan’, zo luidde de boodschap. Want de joekel van een kerk warm houden, was nu, met die hoge gasprijzen, niet te doen.
Ik genoot van de muziek. Met dubbele sokken en laagjes onder mijn jas was de optrekkende kou te doen. In de pauze leidde een lokaal heerschap mij ongevraagd rond. Vertelde over de geschiedenis van de kerk, noemde 1581 een ‘onrustige periode’. Ik zei: ‘Was dat het jaar waarin jullie de kerk gestolen hebben?’ Toen was de rondleiding ineens afgelopen.
Ik zou best in een kerk willen wonen. Als ik het geld had, misschien zou ik dan wel een bod doen op de Catharinakerk van Ledeacker. Die staat te koop voor een kleine vier ton. De gelukkige koper krijgt er een verbouwplan bij. Volgens de makelaar is met een investering van nog eens twee ton – een schatting die me aan de lage kant lijkt – van de kerk een fraaie, ruime woning te maken.
De sfeer, dat is de reden dat ik me thuis zou voelen in een voormalig gebedshuis. Voor de inhoud liep ik nooit warm: dat geprevel van een uitbundig verklede gast bij het altaar, die tot in den treure herhaalde litanieën, die door niemand gemeende schuldbekentenissen, de symboliek van het gebroken brood, het was allemaal niet aan me besteed. Het kerkgebouw zelf, de hoge gewelven, statige pilaren en de akoestiek die het gezang door de kerk voerde, die konden mij als kind wel bekoren.
Er komen vast nog meer katholieke kerken te koop. Maar die van Ledeacker is wel een beauty. Niet zo heel plomp. En de energierekening is, als je een beetje efficiënt verbouwt, misschien wel te doen. En anders: twee paar sokken. En laagjes. Veel laagjes.
Foto: Funda