Die Graafse-oud wethouder, Daandels, heeft het zichzelf en de gemeente Grave niet gemakkelijk gemaakt. Hij kwam niet opdagen toen de rechter hem uitnodigde. Die wilde weten of Daandels inderdaad tegen een Velpenaar had gezegd dat die recht op planschade vanwege de komst van een azc. Dat had die Velpenaar, zo bleek later, echter niet,.
Simpele vraag, simpel antwoord. De oud-wethouder dacht dat wel met een e-mailtje te kunnen afdoen. Alsof een bestuurder niet weet dat een officieel antwoord aan een rechter pas telt als je dat onder ede geeft.
Nu de wethouder is weggebleven, gelooft de rechter de inwoner die de zaak heeft aangespannen. Dat zal juridisch best te verantwoorden zijn, maar gewone mensen vinden dit krom. Een rechter moet gaan voor de waarheid en niets anders dan de waarheid. Heeft hij die nu achterhaald? Of ontleent hij de waarheid aan het vermoeden dat het smoesje van Daandels om niet te komen, iets met een vakantie geloof ik, een uitvlucht was om niet onder ede te hoeven verklaren? Onder het motto: wie niet wil verklaren, spreekt nietszeggend de waarheid.
We zeggen allemaal wel eens iets wat later niet waar blijkt te zijn. Je bent er vast van overtuigd en dan zit je toch fout. Het is niet fijn om je vergissing toe te geven. Maar altijd beter dan een rookgordijn optrekken. Vroeg of laat horen ze je toch kuchen.
Daandels had natuurlijk gewoon naar de rechtbank moeten gaan. Hij moeten zeggen: kan zijn dat ik het gezegd heb, het is lang geleden. En als afsluiter had hij de rechter kunnen toevoegen: wellicht herinner ik me dat gesprek verkeerd. Als de premier met die formule een zaak weet te bezweren, moet een oud-wethouder er ook mee weg kunnen komen.