Vrouwen zijn in de meerderheid in Nijmegen. Stond zaterdag in de krant. Er zijn vooral meer studentes dan studenten, de verhouding is 60/40 en het verschil wordt blijkbaar steeds groter. Waar ik nooit bij heb stilgestaan, is dat zo’n andere man-vrouwhouding na verloop van tijd ook zichtbaar wordt in de stad, in de leefomgeving. De feminisering van een stad kun je blijkbaar aflezen aan een groter aantal terrassen, de veranderde koffiecultuur – geen bakkie koffie meer, maar een latte macchiato, geen kopje thee, maar thee met gember of verse munt, afijn, een drankenkaart van meerdere A-viertjes dus), tegels die worden vervangen door groen, meer speelplekken voor kinderen, meer ruimte voor de fiets, voedsel kweken op je balkon, ook wel urban farming genoemd.
Mannen zijn niet zo’n terraszitters, wordt in het artikel gezegd. Ik geloof dat het klopt. Ik was van het weekend in Maastricht en vond me, tegen die natuurlijke masculiene weerstand in, toch een aantal keren terug op een terras. Niet met een glaasje muntthee, maar toch ook niet met een ordinair pilsje. Is dat ook de invloed van vrouwen, die oneindige keuze aan speciaalbiertjes op het terras? In ieder geval, genietend van mijn Brusselse Zot, zag ik, vanaf mijn stoeltje aan het Vrijthof, toch gauw een duizend of meer mensen voorbijkomen. Of ik nog rijker was geworden van al die observaties, vroeg mijn partner. Ik kwam niet verder dan: ‘De spijkerbroek met kapotte knieën heeft zijn langste tijd gehad.’
Het Land van Cuijk is geen stad, maar toch. Ik hoop op veel vrouwen in het bestuur van de nieuwe gemeente. Niet dat ik hunker naar nog meer terrassen. Maar al die andere feminiene aanpassingen, die zie ik wel zitten.