Is het een lokaal probleem, dat tekort aan wijkverplegers in Sint Anthonis? Gisteren werd bekend dat rond de dertig cliënten van Buurtzorg Nederland misschien binnenkort geen wijkzorg meer krijgen. Of dat de zorg wordt afgeschaald: nog maar één keer per week douchen. Natuurlijk zegt Buurtzorg Nederland dat ze een pleister gaan plakken op deze wond, want zo mag ik dit schrijnende probleem in onze zeer welvarende samenleving toch wel noemen. Een wond waarvan we moeten hopen dat het geen etterende wordt. Als het dat niet is.
Die pleisters, dat zijn wijkverplegers uit andere plaatsen. En dan weten we wat dat betekent: die krijgen echt niet meer uren, dus de verschraling van de hulp treft dan een nóg grotere groep mensen. Nog minder douchen dus. Goed voor het milieu, dat wel.
Het aantal mensen dat thuis verpleegkundige hulp nodig heeft, stijgt. In sommige jaren met vijf procent, 30.000 meer per jaar. Driekwart is ouder dan 67, de meesten boven de 84 en meer dan de helft daarvan is vrouw. Omdat mannen eerder doodgaan.
Waardoor stijgt de vraag? Vergrijzing. Maar óók omdat de overheid vindt dat mensen zo lang mogelijk thuis moeten blijven wonen. Ondanks de gebreken. Ondanks de eenzaamheid.
Hoe lossen we het probleem op? Meer mensen de wijkverpleging inzuigen? Dan moet het beroep veel aantrekkelijker worden: meer tijd voor de cliënt en meer salaris. Maar dan nog betwijfel ik of je ze vindt.
De kosten per cliënt blijven aardig op hetzelfde niveau: zo’n 6.000 euro per persoon. Maar het aantal hulpvragers stijgt dus de totale kosten ook: 3,6 miljard in 2018. Per jaar komt er 300 miljoen euro bij.
Daar kun je ook bejaardenhuizen van bouwen. Maar dat mag ik niet zeggen, hè.