In Mill slaan mensen de handen in elkaar om het verloederde park Aldendriel om te toveren in een park dat weer kleurrijk en gezellig wordt. Waar je naartoe getrokken wordt, zeg maar. Zoals een park is bedoeld.
De geplande metamorfose is niet bijzonder, wel dat het initiatief van burgers komt en niet van de gemeente. Maar ook dat die inwoners bij voorbaat niet te beroerd zijn om zelf de handen uit de mouwen te steken voor een project waar de samenleving baat bij heeft. Ze hebben al een stichting opgericht en zouden het liefst ook eigenaar worden van het park. Dan kun je past echt efficiënt werken.
De nieuwe werkelijkheid op 1 januari is dat Mill en Sint Hubert wordt opgeslokt door het Land van Cuijk. Langere lijnen en langere wachttijden, minder aandacht voor wat in de dorpen nodig is, sommigen vrezen het.
Het ene dorp is het andere niet, liet ik me pas nog door iemand vertellen. In het ene dorp overheerst de mentaliteit van de slapers. Gaat er iets niet goed? Bel de gemeente en laat die het maar opknappen. Slapers ontwikkelen zich vaak tot klagers. Want de gemeente heeft wel meer te doen, dus het duurt een tijdje.
In het andere dorp gaat het andersom. Daar gaan ze om de tafel zitten als er een probleem is en bespreken hoe ze het zullen aanpakken. Tijdens zo’n rondetafelgesprek kán het voorkomen dat iemand zegt: misschien heeft de gemeente een potje. Vaak is er immers geld mee gemoeid, met de oplossing. Maar in zo’n dorp, bewoond door actieve doeners, vinden ze het in de eerste plaats hún probleem, dat ze zelf willen oplossen.
Over een tijdje zullen we weten in welk van de 33 kernen de klagende slapers wonen, en waar de proactieve doeners. Van Mill weten we het al.