Zaterdag wandelde ik langs de Geul. Het riviertje had zich keurig laten terugzakken in de zomerbedding, niets herinnerde nog aan de kolkende watermassa die ik vorige maand op tv door Valkenburg zag razen. Nou ja, bijna niets. Ik zag de restanten van bomen die door de kracht van het water ontworteld waren en door militairen in stukken waren gezaagd. Hier en daar een afzetlint waar de oever dusdanig was afgekalfd dat het te gevaarlijk was om er te lopen. Maar verder was de Geul weer een kabbelend riviertje dat kronkelt door het bos, op weg naar het laagste punt.
Bij een bruggetje stond een man met een fiets aan de hand te kijken naar het lieflijke panorama. Ik zeg: ‘Je ziet er bijna niets meer van, hè? Toch mooi hoe de natuur zich razendsnel herstelt.’ De man: ‘Vraag maar eens aan een cafébaas in Valkenburg of zoiets snel herstelt. Die krijgt geen cent van de verzekering.’
Ik las gisteren in de krant welke wensen de Milieuvereniging Land van Cuijk graag vervuld zou zien worden door de aanstaande fusiegemeente. Weg met een ongebruikte betoncentrale, natuurontwikkeling in Grave en Mill, geen beesten erbij in Sint Tunnis en met je tengels van de Cuijkse bermen blijven. Een bescheiden lijst, wensen die volgens mij niet zo heel moeilijk te vervullen zijn, waar je de handen toch voor op mekaar moet kunnen krijgen. Maar ik dacht aan de Geul en aan de klotsende Maas die vorige maand, heel brutaal middenin de zomer, tegenover mijn huis de sterkte van de dijk aan een test onderwierp en dacht: kunnen we die klimaatverandering nog stoppen? Is de tijd van vriendelijk wensenlijstjes indienen bij de overheid niet voorbij, wordt het misschien eens tijd dat we eisen gaan stellen?