Meestal wist Truus Berkvens, de moeder van Jan, toen de elektrozaak nog op de hoek van de Carmelietenstraat en Steenstraat in Boxmeer zat, wel waar je voor kwam. Zo’n snotneus van een jaar of tien, die kwam geen tv uitkiezen. Die kwam voor een stukske pi_ep.
Pieleke bloaze. Een simpel spel waarmee je uren zoet kon zijn. Zo’n blaaspijp transformeerde je tot een Ivanhoe- of Robin Hood-achtige held die het opnam tegen kwaadaardige schurken. Het recept was simpel, aan twee ingrediënten had je genoeg. Een pvc-pijp van een meter lang en een Panorama. Of een ander tijdschrift dat je heimelijk uit de lectuurbak wist te ontfutselen. Heimelijk ja, want een blaadje was toen nog een tijdschrift dat behoorlijk geld kostte. Die lagen bij ons niet her en der door het huis te slingeren, ze lagen op grootte gerangschikt in een kartonnen map van de leesportefeuille.
Gelukkig zaten we aan het eind van de leesportefeuille-keten. Eigenlijk zelfs voorbij dat punt. Mijn tante zat aan het eind en mocht de map houden. Maar die gaf de map door aan ons. De Panorama was dus een maand of drie oud als ik hem stiekem in stroken knipte van een centimeter of acht breed. Een bundeltje van die vellen schoof je tussen je broekband en dan ging je als held de straat op. Van zo’n velletje draaide je om duim en wijsvinger een pijltje – heb er duizenden gedraaid, zou het nóg kunnen -, die schoof je in de pijp en als er een schurk aan kwam, blies je die een pijl in zijn oog. Meestal bleef het bij het openstaande raam van de buurvrouw. Sorry buurvrouw.
Nu is Jan Berkvens Hofleverancier. Toch mooi dat als ik nu over de drempel zou stappen voor ‘een meter pi_ep’, mijn pijp koninklijk zou zijn goedgekeurd.