Muzikanten en theatermakers zijn niet te benijden in tijden van pandemie. U kon het gisteren lezen: ook lokale artiesten komen moeilijk aan de bak, ondanks dat de deuren van theaters en concertzalen weer op een kier staan. Het valt niet mee om weer op te starten, lees ik. En de spaarrekeningen zijn inmiddels leeg.
Ik mocht van de week ervaren hoe sommige muzikanten van de nood een deugd hebben gemaakt. Tim Knol, singer-songwriter, wiens agenda ook door corona werd leeg gegumd, is gaan wandelen. Met fans van zijn liedjes, met fans van wandelen of fans van allebei, trekt hij over de paden en door de lanen. Zijn wandelclub heeft inmiddels al 1.500 leden. En groeit elke dag.
Woensdag liep ik met hem mee. Was een cadeautje voor vaderdag dat ik eindelijk maar eens verzilverd had. De muzikale tocht voerde naar een plek waar ik uit mezelf nooit zou zijn gaan wandelen: de Flevopolder. Maar aan de rand van dat vlakke, door mensenhand gevormde boerenland heeft de natuur zich ongeremd kunnen uitleven, zo ontdekte ik. Halverwege, onder een bladerdek met een weldadige akoestiek, zong Tim zijn liedjes. Na afloop nog een klein concertje en daarna ging iedereen relaxt zijns of haars weegs. Een creatief artiest met een simpel idee. En, geen onbelangrijk detail: Tim is inmiddels vele kilo’s kwijt.
Zelf ben ik een amateurmuzikant, ik speel alleen voor de fun. Even goed mis ik het spelen voor publiek. Tegen de tijd dat u dit leest, weet ik of het optreden van de band waarin ik speel morgen kan doorgaan. Ik tik dit met acht vingers, heb de duimen nodig om te duimen dat ik zondagavond bij De Meerstoel in Sambeek op mijn gitaar sta te pielen. En anders wordt het wandelen, vrees ik. Wie wil, mag mee.