De brink in Sint Anthonis wordt in een stuk van de gemeente als volgt beschreven: ‘gefragmenteerd, verrommeld, versnipperd, te steenachtig’. Dat is geen compliment voor het dorpsplein, dat volgens dat stuk door de Brabantse schrijver Antoon Coolen het mooiste plein van Brabant werd genoemd.
De tijd van romanticus Coolen, die in 1961 heel onromantisch uit een moderne trein viel en stierf, is voorbij. Dat is maar goed ook. De pleintjes op de ansichtkaarten die zijn generatiegenoten elkaar stuurden – ‘Groeten uit Sint Anthonis’ – ademden rust en harmonie uit, maar verbloemden dat achter de Anton Pieck-geveltjes arbeiders en neringdoenden woonden die met moeite de eindjes aan elkaar konden knopen, die na hun 65e verjaardag nog niet per e-bike van het ene Brabantse terras naar het andere konden peddelen.
Heimwee naar het verleden lijkt me geen geschikt uitgangspunt voor de modernisering van een plein. Toch kent het plan voor ‘brink 2.0’ onderdelen die doen vermoeden dat nostalgie wel degelijk een rol heeft gespeeld. Auto’s worden taboe, lantaarnpalen uit de 19e eeuw, een kloostertuin creëren en een muziekkiosk.
Vooral het traditionele ontwerp van die kiosk, uit een tijd zelfs vóór die van Coolen, ademt een verlangen naar vroeger. Mij dunkt dat een dorp dat zich als kunstenaarsdorp afficheert zichzelf een muziekpodium gunt met de uitstraling van de 21e eeuw.
Gelukkig kiest de gemeente voor twee sporen: naast nostalgie ook multifunctionaliteit: vrij baan voor evenementen, terrassen die toeristen verleiden, die de lokale economie een boost geven.
Dat straks een moderne schrijver op de brink een biertje drinkt en zegt: ‘Bro, wat een cool pleintje dit.’ Dat zou mooi zijn.
Foto: Ed van Alem