Sportclubs in de regio vrezen de leegloop. Blijkbaar hebben nogal wat leden in coronatijd het lidmaatschap opgezegd. Omdat samen voetballen en volleyballen er toch niet inzat.
Klinkt logisch. Waarom zou je lid blijven van een club die je weinig te bieden heeft? Wat zegt u, uit solidariteit? Hm. Was dat niet iets uit de vorige eeuw?
Een positief bestuurslid van zo’n club redeneert als volgt: ach, die pandemie is tijdelijk. En tegen de penningmeester: ‘Die weglopers komen straks, als ze onze haarscherpe nieuw getrokken lijnen over het grasveld weer zien, als ze zien hoe strak we onze netten hebben gespannen, wel weer terug. Even de broekriem aanhalen.’
Een kritisch bestuurslid redeneert anders. Die vreest dat de weglopers niet meer terugkeren in de warme schoot van de club. Die heeft gezien dat, zelfs toen de pandemie op zijn ergst was, er nog steeds nieuwe fitnesscholen bijkomen. Misschien heeft ie zelf wel een abonnement op zo’n sportschool genomen. Misschien heeft ie zelf ervaren dat het best prettig is om te kunnen sporten wanneer het jou het beste uitkomt. Dat individueel sporten toch veel meer vrijheid geeft. En waar solidariteit een sentiment is van een eeuw die in razendsnel tempo wordt bijgezet in de vitrines van Museum Nostalgia, daar wordt individuele vrijheid hét adagium van de nieuwe eeuw: ieder voor zich.
Cuijk, Grave en Mill en Sint Hubert proberen het tij te keren. De drie gemeenten zijn een actie gestart om mensen ertoe te bewegen toch vooral lid te blijven van de sportclubs. Of weer lid te worden. Het is een heel moderne campagne, inclusief slogan en hekje: #ikblijflid. Ben heel benieuwd of je met een hashtag een oud vuurtje weer kunt aanwakkeren.