Ik werd gisteren twee keer geraakt tijdens het lezen van de krant. Eerst toen ik de percentages optelde van inwoners in de regio die stemden op tweespalt zaaiende clubjes die mensen met een kleurtje als tweederangsburgers beschouwen. Die percentages groeien sneller dan snijmaïs na een week regen gevolgd door een week van 30 graden.
Toen las ik het interview met Kenneth. De Gennepenaar heeft een beperking: een leerachterstand en een haperende motoriek. Wat hij zei, sneed allemaal hout, dus het valt wel mee met die beperking. Als ik het vergelijk met wat de politici van die clubjes verkondigen…
Kenneth werkte bij een van de leukste lunchrooms van Gennep: Xieje. Door Dichterbij twintig jaar geleden opgericht als ‘dagbestedingslocatie’. Dat klinkt als jargon, maar het verbloemt desondanks weinig: doel is mensen met een beperking bezig te houden. Gelukkig is Xieje opgericht om mensen een zinnige dagbesteding te geven. Een zo echt mogelijk lunchcafé waar echte gasten zo professioneel mogelijk worden bediend.
Ik hoor van vaste klanten dat lunchen bij Xieje een feestje was.
Als je een echte lunchroom wil zijn, moet je ook echte winst maken. Volgens Dichterbij werd dat steeds moeilijker. Tegenwoordig kun je in Gennep voor een lunch op veel plekken terecht en de coronasluiting heeft de cijfers onder de streep alleen maar roder gemaakt.
Kenneth’s dagbesteding bestaat nu uit jokeren. Een kaartspel lijkt me een weinig zinnige dagbesteding. Geef hem een zo gewoon mogelijke baan in een zo gewoon mogelijk lunchcafé. Moet er dan geld bij? Nou, dan moet dat maar. DAF kreeg vanwege corona ook geld uit de schatkist. En dat verdween in de zakken van buitenlandse aandeelhouders.