Op ons schoolplein stond precies één boom. Ik zag hem pas terug op een oude foto: klas en meester poseren keurig onder de acacia. Het schoolplein zelf was een bolwerk van steen. Stoeptegels zover het kinderoog reikte, een muurtje eromheen. Jongensbenen zonder kapotte knieën waren een zeldzaamheid. Je kon er zelfs geen knikkerputje graven.
Op weg naar school kwam ik langs strenge bakstenen gevels en liep ik over knoertharde trottoirs. Van ‘natuurbeleving’, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet, was op school of de weg ernaartoe geen sprake.
De Stichting Nationale Boomfeestdag maakt zich zorgen. Onze kinderen krijgen op en naar school te weinig groen te zien. Een bureau heeft in opdracht van de stichting op internet alle plattegronden bekeken. Elke school die op de kaart te weinig groene vlekjes in de buurt heeft, kreeg een aantekening. Resultaat: van de 47 scholen in het Land van Cuijk scoren er maar 5 voldoende. Zelfs een school aan de rand van het Boxmeerse Weijerpark, met het schoolplein ín het park, heeft volgens de Google Maps-wetenschappers te weinig groen.
Is natuurbeleving belangrijk? Volgens hoogleraar Agnes van den Berg wel. Van spelen in de natuur ga je gezonder eten, beter opletten in de klas, je wordt creatiever en het is goed voor je motorische ontwikkeling.
Met de cijfers in de hand roept de bomenclub de gemeenten op om de omgeving van scholen groener maken.
Als het kan, moet je het niet laten. Maar er zijn ook andere cijfers. Jaarlijks raken gemiddeld 2.500 kinderen op weg naar of van school betrokken bij een verkeersongeval. Laten we daar eerst wat aan doen.
Na school ging ik vroeger buitenspelen. Ik heb mijn natuurbeleving echt wel gehad, hoor.