Sint Anna gaat verbouwen. Het Boxmeerse zorgcentrum, fraai gelegen op historische grond, met de Maasdijk als een veilige arm om haar heen, neemt afscheid van gedateerde gebouwen en krijgt er nieuwe voor in de plaats. Ik hoop dat de tuin niet te veel moet inboeten voor de nieuwbouw, ik mag er graag doorheen struinen.
Elke keer als ik een wandeling rondom Sint Anna maak, opent zich ongewild een venster naar de toekomst. Dan wordt de kinderwagen vanwaaruit mijn kleindochter uitkijkt naar de hertjes, een rolstoel, word ikzelf de voortgeduwde. Elke keer als ik de oude kasteelpoort weer achter me laat, voelt als een stap terug in het heden, haal ik opgelucht adem. Toch blijft Sint Anna trekken.
Ooit was Sint Anna Madeleine. Een bejaardentehuis dat ongeschikt bleek voor een bejaardentehuis – te duur om aan te passen aan de tijd, te ver weg van het echte leven in het dorp – en daarom verkaste naar het centrum van Boxmeer. Daarna werd het leegstaande bejaardenhuis… een bejaardenhuis: Sint Anna. Ach ja.
Gisteren las ik over een nieuw initiatief: compacte huurhuisjes in de tuin van een zorgcentrum. Heerlijk wonen in een rustige omgeving. Die oudjes steken immers geen vuurwerk af, laat staan dat ze carbid knallen. Het enige wat er van je wordt gevraagd, is dat je een paar keer in de week de bewoners van het zorgcentrum een handje helpt. Bingo, potje Rummykub, wandelingetje door de tuin, meezoeken naar de afstandsbediening.
Goed idee, het mes snijdt aan twee kanten.
Misschien is er in de tuin van Sint Anna ook plaats voor vrijwilligershuisjes. Zelf zou ik er niet in willen wonen. Hoe klein de vensters van een tiny house ook zijn, de blik naar buiten zou ik steeds vrezen.