Welkom in het jaar van het afscheid. Om te beginnen van dat nare virus. Laten we hardop uitspreken dat we er afscheid van nemen, ook van de variant die de Britten ons als Brexit-afscheidsgeschenk op de valreep cadeau gaven. We krijgen het vakkundig klein. Gewoon met een spuitje. En als het nodig is nog een en nog een. Nog even volhouden.
Laten we daarna stilstaan bij hoe dat virus ons te pakken heeft gekregen. Hoe het van dier op mens is overgedragen, wat niet had gehoeven. Wordt het geen tijd om afscheid nemen van de manier waarop we de aarde uitbuiten? Dat we ophouden met het verstoren van de fragiele balans zodat die virussen blijven waar ze horen: in het oerwoud.
Een jaar van afscheid wordt het ook in de regio. Niet iedereen wordt door weemoed overvallen, maar toch, dit jaar zeggen we doei tegen Boxmeer, Cuijk, Mill en Sint Hubert en Sint Anthonis. Gemeenten die, al was het in verschillende hoedanigheden, meer dan tweehonderd jaar zelfstandig hebben bestaan. Er komt iets nieuws voor terug. Over 363 dagen hijsen we de vlag van de gemeente Land van Cuijk. Maar toch, in het jaar dat voor ons ligt, waarin het staketsel van die nieuwe gemeente in elkaar wordt gezet, met verkiezingen in het vooruitzicht, waarin fraaie horizonten worden beloofd, waarin het nodige gesteggel plaatsvindt over wie burgemeester wordt en waar het gemeentehuis komt en hoe het verder moet met Grave, zullen we ons toch af en toe met weemoed realiseren dat we afscheid nemen van een stukje zelfstandigheid.
Ik zeg alvast: houdoe. Het mooiste woord voor afscheid dat ik ken. Je wenst de ander toe: hou je goed. Ik breid het in 2021 uit tot hou je goed én hou je vast. Straks mag het weer.