Langzaam sukkelde mijn agenda weer vol. Maar ik vrees dat ik, na de mini-lockdown die gisteravond inging, weer het nodige kan doorstrepen. We zijn er nog lang niet vanaf, van de plaag die corona heet.
Terug in onze schulp, niet meer dan drie gasten en de stadions klinken weer hol. Klein voordeel voor de supporters thuis voor de tv: bij een goal mogen ze weer lekker uit hun dak gaan.
We doen het allemaal voor onze kwetsbare medemens, de oudere en de chronisch zieke waarop covid-19 het met name gemunt lijkt te hebben. Dat is ook de reden dat Cuijk, Grave en Mill deze week een speciaal bezoekuur hebben ingesteld. Tussen 11.30 en 12.30 uur zijn de loketten alleen voor de kwetsbaren open. Zodat ze veilig hun nieuwe paspoort kunnen ophalen. Hetgeen ze vervolgens in een diepe la kunnen wegstoppen. Een reisje langs de Rijn zit er nu toch niet in.
Supermarkten moeten van de premier ook een winkeluur voor 70-plussers en chronisch zieken instellen. Zodat die zo min mogelijk blootgesteld worden aan besmetting.
Klinkt mooi. Maar kleeft daar niet een risico aan? Het zijn immers niet alleen jongeren die geen afstand houden. Ik zie ook veel ouderen elkaar dicht naderen of in winkels tegen je aan schuren. Omdat ze er niet aan denken. Of omdat ze nonchalant zijn. Pas nog zette in de wachtkamer een oudere man een jongere man voor schut omdat die een mondkapje droeg. ‘Allemaal onzin!’, riep hij.
Laat één zo’n laconieke oudere, onwetend besmet, tijdens het kwetsbarenuurtje snotterend tegen alle andere klanten aanbotsen met zijn winkelkarretje en de ic’s van Maasziekenhuis en Canisius liggen in no time weer vol.
Vergeet dat winkeluurtje. Laat Jumbo en Appie maar lekker thuisbezorgen.