De zorgcentra van Pantein zijn coronavrij en dat is goed nieuws. De regionale verpleeghuizen kregen het flink voor de kiezen. Zo’n 4 procent van de bewoners kwam door corona te overlijden, in andere zorgcentra was het de helft.
Dat ze de deur op slot hebben gegooid heeft eraan bijgedragen dat het virus is uitgeraasd. Geen bezoek mogen ontvangen in die levensfase lijkt me een bittere pil. Hoorde vertellen dat de bewoners tijdens die ‘lockdown’ op hun kamers zijn aangewezen. Ook onderling niet of nauwelijks contact. Nog erger: ze weten zelfs niet hoe het de andere bewoners vergaat.
Komt de verzorgster je helpen met de steunkousen, kun je eindelijk een praatje maken: ‘Hoe is het met mevrouw Die-en-die, klopt het dat ze corona heeft?’ Dat de verzorgster antwoordt, dat je eerst denkt dat het door het mondkapje komt dat ze draagt, dat je haar daardoor niet begrijpt. Dat je vervolgens je gehoorapparaat de schuld geeft. Maar dan blijkt haar derde antwoord toch hetzelfde als de eerste twee: ‘Dat mag ik niet zeggen. Vanwege de privacy.’
We slaan een beetje door, met die privacy. Misschien ligt die aardige mevrouw waarmee je weleens koffiedrinkt naar adem te snakken en jij weet van niks.
Volgende week mag er weer bezoek komen. Eén persoon, steeds dezelfde. Fijn, maar wel een dilemma. Mag je die vaste bezoeker zelf kiezen? En als je dan die praatgrage nicht aanwijst die altijd stiekem een reep Toblerone mee naar binnen smokkelt, in plaats van je strenge dochter die steeds weer over je diabetes begint? Zou de familie dan ook doorhebben dat de volgorde in je testament weleens heel anders kan zijn dan ze nu vermoeden? Dan komt er geen hond meer. Ook niet als het weer mag…