Houd afstand! Pas op voor die onzichtbare vijand met die veel te mooie naam: Corona. Als de Lorelei, de zingende sirene die scheepslui lokt zodat ze op de klippen varen, zo probeert Corona ons te verleiden.
Ik heb amper een voet over de drempel van de apotheek gezet of er klinkt een ijzig commando: ‘Buiten wachten! Er zijn er al vijf!’ Nou zeg. Heb dat briefje buiten – maximaal vijf klanten – echt wel gelezen. Krijg niet eens de kans om te tellen.
Eenmaal binnen mag ik wél op de blauwe knop drukken voor het nummertje. De knop waarop al die klanten vóór me ook al hebben gedrukt. Ik mag ook gerust naast de anderen gaan zitten, terwijl in de andere Boxmeerse apotheek waar ik zojuist was – vraag niet waarom – elke tweede stoel met tape onbruikbaar is gemaakt. Daar mag je niet naast elkaar zitten, maar wel als zesde naar binnen. En er staat een flacon gel naast de blauwe knop.
Ik denk aan de regels van Nicolaas Beets, die mijn schoonmoeder vaak citeerde: ‘Een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest…’
Je wil toch af en toe je naasten zien. Een Boxmeerse vriendin met ouders op leeftijd in Langenboom sprak af dat ze elkaar in Rijkevoort zouden ontmoeten. Opa en oma moesten iets verder fietsen, maar die hebben een e-bike, dus dat was wel eerlijk. In een plantsoentje, op gepaste afstand, hebben opa en oma de kleinkinderen toch kunnen zien en spreken. Zonder knuffels.
Mijn dochter zit met haar vriend in Aken in quarantaine. Want de baas van haar vriend was ziek: verleid door de sirene. Mijn andere dochter ging toch op bezoek. Dat leverde een bijzondere foto op: mijn dochter gezeten op de drempel van haar huis, haar zus een paar meter verder, op de stoep.