Het valt niet mee om als vrijwilligersclub een evenement draaiend te houden. Vooral niet als je feestje succesvol is, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt. Zodra je een vast publiek hebt, dat je met je jaarlijkse evenement hebt verwend, wordt de last op je schouders zwaarder. Ook als ze je het jaar door níet regelmatig bestoken met de vraag ‘Het gaat volgend jaar toch wel weer door, hè?’, lig je nachten wakker: Hoe gaan we het volgend jaar doen? Komen de sponsors weer over de brug? Vinden we genoeg vrijwilligers voor de kassa’s? Kunnen we een nóg beter programma beloven?
Respect, dat verdienen de kartrekkers van al die leuke evenementen in onze regio. Alleen al vanwege de zorgen in hun hoofd, die ze the day after ogenschijnlijk lachend wegwuiven, als de tent weer is opgerold. Maar wie goed kijkt, ziet hoe ze het lege evenemententerrein achter zich laten: met gebogen rug, de gedachten alweer gericht op de volgende keer.
Respect ook voor de vrijwilliger die durft te zeggen: het is mooi geweest. Als niemand anders het stokje overneemt, dan stoppen we er gewoon mee. Einde evenement. Misschien komt er iets anders, misschien ook niet, het is goed zo. Respect dus voor Frans Bus, die besloten heeft een punt te zetten achter de kerstijsbaan in Cuijk. Want nóg moeilijker dan een evenement jaarlijks herhalen, is het besluit nemen om ermee te stoppen.
Het zit ze niet mee, in Cuijk, de kern met de meeste inwoners. Misschien geldt wel: hoe kleiner de gemeenschap, hoe steviger het fundament voor een eigen feestje. Hoe dan ook: respect voor al die vrijwilligers die vandaag en de drie volgende dagen zich in het zweet werken om op jouw geschminkte gezicht een gulle lach te toveren.
Foto: Omroep Zeeland