Soms geloof ik mijn eigen ogen niet. Maar ook na twee keer lezen van dat bericht over die huisartsenproef in Afferden, gisteren, bleef de conclusie overeind: een huisarts die wat langer met een patiënt praat, brengt het voortbestaan van het Maasziekenhuis in gevaar. De kans is namelijk groot dat in een diepgaander gesprek de kern van een probleem wordt geraakt. Dat wellicht psychische problemen de oorzaak van die rugpijn zijn. Waardoor een heel ander traject in de gezondheidszorg nodig is en niet de peperdure carrousel van een ziekenhuis.
Het Maasziekenhuis krijgt financiële steun van de minister. Omdat het een klein ziekenhuis is, in een landelijke omgeving. Waardoor efficiënt inzetten van pleisters, dokters en verpleegkundigen wat moeilijker is. Maar de knip van de minister staat op een kier: het ziekenhuis moet op eigen benen kunnen staan. Stel dat alle huisartsen in de regio, net als die in Afferden, als poortwachters gaan fungeren. Dan komen er alleen nog maar échte patiënten in het ziekenhuis. Dan raken, zo redeneert de minister, de wachtkamers leeg en wordt het ziekenhuis bij lange na niet rendabel.
Dat de discussie over gezondheidszorg in een van de rijkste landen ter wereld ooit op dit niveau gevoerd zou moeten worden…
In een andere krant lees ik dat veel huisartsenpraktijken te koop staan. Potentiële opvolgers zien op tegen de traditioneel lange werkweken. De oplossing is niet zo ingewikkeld. We verplaatsen een aantal huisartsenpraktijken naar de poort van het ziekenhuis. Veel goedkoper, met al die medici op een kluitje en direct bij de hand. De kans op onnodige behandelingen verkleint. En de huisarts kan ook eens met haar kinderen naar de film.
Foto: Ed van Alem