Ze gaan een toneelstuk opvoeren. Om de kloof tussen boer en burger te dichten. Voor zover dat überhaupt gáát. Het wordt opgevoerd in Sint Anthonis, het walhalla van de veehouderij.
Mooi initiatief. Elk idee om groepen dichter bij elkaar te brengen, is toe te juichen. En ik ben blij dat meer mensen zich realiseren dat kunst, in dit geval toneel, veel meer in huis heeft dan enkel de mogelijkheid om de mens te vermaken. Het kan wel degelijk verbinden.
Dat laatste was ooit ook de doelstelling van de ontwerpers van het wereldwijde web. Internet zou alles opengooien, alle informatie voor iedereen toegankelijk maken, op een simpele manier communicatie tussen de mensen bevorderen. En alhoewel je niet kunt ontkennen dat een deel van die doelstelling is gerealiseerd, moeten we enkele decennia later toch ook vaststellen dat internet, met name de social media, minder tot verbinding en meer tot polarisatie heeft geleid. Schelden is het nieuwe communiceren geworden en de stellingen die we digitaal opwerpen zijn hoger dan die op het echte slagveld.
Tegenover de digitale loopgraven stellen we nu het toneel. Dat is spannend. Eén van de functies van kunst, volgens de Zwitsers-Britse filosoof Alain de Botton, is zelfinzicht creëren. Tijdens het bekijken van een film, het lezen van een boek of het volgen van een toneelstuk word je geprikkeld. Het gebeurt vanzelf, dat je je gaat afvragen in welk karakter jij jezelf herkent. Ben ik die eigenwijze boer die niet wil luisteren of die dierenactivist met oogkleppen op? Of toch een beetje van allebei? Leren kijken naar jezelf.
Het moet natuurlijk geen klucht worden, dat toneelstuk in Sint Tunnis. Daar hebben we de werkelijkheid voor.
Foto: Ed van Alem