In de lucht is het druk. Grote vliegende forten vliegen over, richting Duitsland. Boven de fabrieken openen ze hun buik en laten de bommen vallen. Soms komt hier een vliegtuig neer. Zoals deze week in Sint Anthonis. Dat was een kleintje, een Typhoon. Daar zit alleen een vliegenier in. Ze kunnen gevechten aan in de lucht, maar maken ook verkenningstochten. Deze had dus pech. Op de Hondshoek kwam hij naar beneden, dat was zaterdagmiddag (28 oktober 1944), rond half één. De piloot had geluk, hij kon op tijd uit het vliegtuig springen. William F. Morley zweefde met zijn parachute veilig naar de aarde. Gelukkig kwam hij in bevrijd gebied terecht.
De dood krijgt er maar geen genoeg van. Die zwaait zijn zeis alsof het een krant is waarmee je muggen kapot mept. Zonder onderscheid, jong en oud, maait ie neer.
In Escharen was het dinsdag, de 31e raak. Een jongetje van 6 jaar oud, Nico van Sambeek, is ’s middags met zijn oudere broertje Cees (9) buiten aan het spelen. Maar dat kan nog niet zonder risico’s.
De familie, een gezin van tien kinderen, woont aan de Hoogeweg, da’s dichtbij de Graafse kazerne. Britse militairen gebruiken het kazerneterrein voor de opslag van allerlei wapentuig en mijnen die ze her en der vinden. De broertjes weten dat ze niet in de buurt van de kazerne mogen komen. Maar ja, kinderen…
De mennekes kunnen hun nieuwsgierigheid niet bedwingen als die middag een aantal legertrucks hun lading komen afleveren. Via de loopgraven die daar liggen, kruipen ze naar de kazerne. Eén van die vrachtwagens is bijna op de plaats van bestemming als die een granaat verliest. Die bom explodeert, vlakbij de plaats waar Nico en Cees zich verborgen houden. Cees schrikt zich kapot. Gauw wegwezen hier, zoiets zal hij tegen zijn jongere broer hebben gezegd. Maar Nico staat niet op. Een granaatsplinter heeft hem geraakt in de onderbuik. Hij is erg aan toe.
Wim Janssen, een buurman van de familie, heeft de knal gehoord en had de jongens even daarvoor bij de kazerne zien staan. Hij komt snel naar de plek des onheils gerend.
De militairen helpen Janssen om het zwaargewonde jongetje naar de kazerne te brengen, waar medische hulp kan worden verleend. Daar concludeert een arts dat een operatie Nico misschien nog het leven kan redden. Als de wiedeweerga vertrekt een jeep naar de ouders van de jongens om hen op te halen. Ze moeten toestemming geven voor de operatie. De geschokte ouders geven de artsen hun zegen en hopen dat het ergste kan worden voorkomen. Maar tijdens de operatie gaat het mis. Om half zes die middag blaast kleine Nico zijn laatste adem uit. Gewikkeld in een militaire deken wordt hij de volgende dag naar Escharen gebracht. In huis wordt hij opgebaard tot 3 november, de dag waarop hij wordt begraven.
Er is een klein beetje goed nieuws. De Gelderlander verschijnt sinds deze week weer in het Land van Cuijk. Weten we eindelijk weer wat er in de wereld gebeurt. De krant werd sinds maart 1942 niet meer gedrukt. Mocht niet van de nazi’s. Officieel omdat er geen papier meer was. De echte reden? De krant vertikte het om de propagandapraatjes van de NSB te verspreiden.
Geraadpleegde bronnen:
- www.estersheem.nl
- www.findagrave.com
- www.bhic.nl
- www.tracesofwar.nl
- https://mijngelderland.nl/inhoud/verhalen/de-gelderlander-in-de-tweede-wereldoorlog