Dwarskijker van zaterdag 19 oktober 2019
Als je wilt, kun je overal een teken in zien. Zo scheurde ik gisterochtend een blaadje van mijn dagkalender af. Er kwam een foto tevoorschijn van twee parende heideblauwtjes. Dat is een schaarse vlindersoort.
Ik wist meteen dat het een teken was. Kan geen toeval zijn dat je in een week die bol staat van protesterende boeren die ervan worden beschuldigd met hun ammoniakuitstoot de heide naar de kloten helpen, op een willekeurige pagina van een kalender twee zeldzame heideblauwtjes aantreft die hét doen op een stengel dophei.
Maar hoe moest ik het teken duiden? Een noodkreet van Moeder Natuur: ‘Doe iets!’?
Later die ochtend vond ik mezelf terug in een eenzame gijzeling. Een gijzeling die alleen columnisten kennen. Het wit van mijn computerscherm dat me toebijt: eerst die column tikken, eerder mag je niet van je plaats.
Mijn blik viel weer op die dagkalender, naast mijn pc-scherm. De parende vlinders hadden het nog steeds prima naar hun zin. Toen pas zag ik de notitie die ik ooit met potlood op het kalenderblaadje had geschreven: ‘Naam gemeente vandaag.’
Verrek, dacht ik. Vandaag wordt bekendgemaakt hoe de fusiegemeente gaat heten.
Ik keek weer eens naar de vlinders en besefte toen pas hoe ik de foto moest duiden. Had niks met boeren te maken. Het ging om de paring natuurlijk. Die staat voor de gemeenschap die mijn gemeente samen met twee andere gaat vormen. En is de geboorte van een naam niet de mooiste bezegeling van een samengaan?
Gelukkig belandde ik daarna snel weer met beide voeten op de aarde. Dat gezweef is niks voor mij. Laat dat maar aan vlinders over. Hoop alleen dat ze het in de gemeente Land van Cuijk naar hun zin gaan hebben. En boeren ook natuurlijk.