Dwarskijker woensdag 28 augustus 2019
Hoe meer volk om je heen, des te eenzamer je je kunt voelen.
Ik ging naar Parijs om kunst te zien. Op een avond verliet ik het Palais de Tokyo. Ik voelde me volgezogen als een teek die op een naturistencamping van kuit naar kuit was gesprongen. Had verbondenheid gevoeld met die tientallen andere bezoekers, die, de meesten ook alleen, door dat museum hadden gedwaald en zich hadden gelaafd aan de overdonderende kunst van de Amerikaanse kunstenaar Theaster Gates.
Toen ik om het museum heenliep, zag ik aan de overkant van de Seine de Eiffeltoren staan, badend in het licht.
Ach, waarom niet, dacht ik, en ik maakte de verkeerde keuze. De Eiffeltoren bij avond wordt omzwermd door twee groepen mensen. Stelletjes, al dan niet door verliefdheid of sleetse afhankelijkheid aan elkaar geketend, en Afrikanen die mini-Eifeltorentjes met flakkerende lichtjes verkopen.
Het was stervensdruk, maar ik was eenzamer dan een astronaut op de maan. En de volheid die ik bij het verlaten van het museum had gevoeld, had plaatsgemaakt voor een onbeschrijflijke leegheid. Om dat gevoel van verlatenheid te verdrijven bood ik mijn diensten aan. Al die stelletjes wilden op de foto, de toren als decor. Maar mijn handen bleven werkloos: selfiesticks deden hun werk.
Het was een prachtige avond in het voorjaar. En ik was eenzaam in Parijs.
Ze gaan onderzoeken, las ik in deze krant, waarom de helft van de Brabantse jongeren eenzaam is. Met een app wordt bijgehouden hoeveel anderen ze ontmoeten. Hoop dat de onderzoekers niet alleen aandacht schenken aan het aantal contacten. Hoe meer volk om je heen, des te eenzamer je je kunt voelen. Behalve als dat volk uit eenzamen bestaat, dan ben je niet alleen.