Dwarskijker woensdag 7 augustus 2019
Geurt Franzen schrijft tweemaal per week (woensdag en zaterdag) de column Dwarskijker voor de editie Maasland van De Gelderlander
De vrouw stapte zonder blikken of blozen in de trein, afgelopen zaterdag, op het perron in Den Bosch. Bij wijze van spreken dan. Want of ze echt niet bloosde, dat kon ik niet zien: haar lichaam was van top tot teen bedekt met een nikab; in het pikzwarte kleed was, ter hoogte van haar ogen, slechts een smal loketje vrijgehouden zodat ze kon zien waar ze liep.
Ik keek en was niet de enige. Het hele perron aanschouwde aandachtig hoe de vrouw, bijna majestueus, de trein binnenschreed. En toen draaiden alle hoofden naar de twee agenten op datzelfde perron, die de vrouw in nikab op nog geen meter afstand was gepasseerd in haar stoere, stoïcijnse tred. De agenten keken onbewogen toe hoe de vrouw in de trein verdween en deden niets. Ze fluisterden wat tegen elkaar, deden alsof ze al die blikken niet zagen, maar hun schichtige oogopslag verklapte dat ze haarfijn aanvoelden dat het perron in gespannen afwachting was. De vrouw was immers in overtreding, de nikab is sinds vorige week verboden in het openbaar vervoer. Maar de agenten deden niets.
Stoer vond ik dat. Zowel van de nikabdraagster als de agenten. Alsof tussen hen drieën een stilzwijgende afspraak gold: wij doen gewoon normaal. Wij laten ons niet gek maken.
Het is een rare samenleving geworden. Aan de ene kant probeert de overheid krampachtig onze privacy te waarborgen. Met als gevolg dat onschuldige foto’s van bezoekers die vrolijk zwieren en zwaaien op de Boxmeerse kermis niet meer op de kermissite geplaatst mogen worden. Ondertussen bemoeit diezelfde overheid zich wel met wat we aantrekken als we ’s ochtends voor de klerenkast staan.
Gelukkig kunnen we nog wel zelf beslissen dat we ons niet gek laten maken.