Misschien hadden ze ook dwars door de nieuwe melkfabriek van Nutricia een fietspad moeten aanleggen. Net zoals ze in het Oorlogsmuseum hebben gedaan. Volgens mij ben ik niet de enige die met open mond naar zich herhalende fabrieksprocessen kan kijken.
Machinearm zakt – klik – potje schuift naar voren – klik – arm pakt dekseltje – klik – draait deksel op het potje – klik – potje verdwijnt in een doos – klik en dat in een oneindige herhaling, klik, klik, klik… Vanaf grote hoogte door de fabriekshal fietsen, trappend op het ritme van de machines en zien dat het goed is. Snel nóg een rondje.
Zal wel niet kunnen in verband met de hygiëne. Ik zag zelfs de minister van landbouw-en-nog-wat-zaken ingepakt als een asbestverwijderaar door de eergisteren geopende fabriek lopen. Moeten we niet hebben, vieze dingetjes in de babyvoeding. Als je zojuist door varkensland Land van Cuijk hebt gefietst, kun je de modder niet in een melkfabriek van je aftrappen. Maar als we de fietsers eerst door een waterbak met desinfecterende vloeistof laten rijden?
Nu ik erover nadenk, zijn er wel meer gebouwen die dankzij een hooggelegen fietspad een aantrekkelijke bestemming, ook voor toeristen, kunnen zijn. Het ziekenhuis bijvoorbeeld. Altijd leuk, zo’n operatie van boven aanschouwen. Of een gecompliceerde bevalling.
De Martinuskerk leent zich er ook voor. Peddelend langs de gewelven terwijl Marcel Siebers Bicycle race van Queen speelt op de beiaard.
Maar het leukst lijkt me een fietspad langs de spotlights van de schouwburg. Hoog door het theater glijden en een glimp meekrijgen van het optreden van Jan Smit of O’G3NE. Twee rondjes voor de prijs van één. Mooi verdienmodel. Bellen verboden!
Geurt Franzen schrijft tweemaal per week (woensdag en zaterdag) de column Dwarskijker voor de editie Maasland van De Gelderlander