Paardensportvereniging Sint Valentinus uit Vierlingsbeek heeft een beveiligingscamera opgehangen. Niet om te voorkomen dat er paarden worden gestolen, of hooi of dure zadels, maar om af te schrikken. Want zuinige lieden dumpen hun zooi bij de club.
Om een paar centen bij te verdienen, hebben de paardenliefhebbers een container staan waarin dorpelingen hun oud ijzer kwijt kunnen. Maar blijkbaar gooien ze er tegenwoordig ook ander vuilnis is. Spul waarvoor je vandaag de dag bij de belt in Haps een klein vermogen kwijt bent. Vuile streken dus. Waar de paardenclub de dupe van is, de winst gaat in rook op.
De camera moet afschrikwekkend werken. Zal vast helpen in zo’n kleine gemeenschap. Wie wil er betrapt worden bij het dumpen van een geïmpregneerde tuinpaal en vervolgens in de kroeg te horen krijgen: ‘Hé Janus, ik heb je op tv gezien!’
De beleidsmakers die onze afvalinzameling moeten verzorgen, worden bedankt. Ik hoorde dat vuilniszaktoeristen onze bossen inmiddels ook weer gevonden hebben. Camera’s!
Ik merk het zelf. In verband met een verbouwing staat er een container voor de deur. Voor puin en zo. Ineens ben ik populair in de wijk. Mensen bellen aan of ze er wat oud hout in mogen gooien. ‘Want Haps is zo duur geworden.’ Een man van twee straten verder bracht een pakketje schroten. Keurig gebundeld, met een touwtje eromheen. Een overbuurvrouw bracht haar tuindeur die door de storm genadeloos was gespleten.
Moet kunnen. Al heb ik het vermoeden dat niet iedereen aanbelt: ik zie steeds weer nieuwe dingen liggen. Maar ik hang geen camera op. Ik heb de zooi liever in mijn container dan dat ik er op zondag tijdens een wandeling door de Vilt mijn nek over breek.
Geurt Franzen schrijft tweemaal per week (woensdag en zaterdag) de column Dwarskijker voor de editie Maasland van De Gelderlander